Nabestaanden willen rouwreportage

Als een dierbaar persoon overlijdt, zijn er verschillende manieren om je verdriet te verwerken. Sommige nabestaanden kiezen voor een rouwreportage. Maar hoe breng je zoiets in beeld als fotograaf?

Bert Donkers (48) en Heidi Cuypers (47) hebben sinds 2009 hun eigen uitvaartzaak in Hasselt. Zij regelen de begrafenis van A tot Z. Dat start met het drukken van rouwbrieven tot het zelf plaatsen van de grafsteen. Heidi houdt zich bezig met het bureauwerk, terwijl Bert de praktische kant op zich neemt. Steeds vaker krijgen Bert en Heidi de vraag naar een fotoreportage van de begrafenis of van de laatste groet.

‘Als families om foto’s vragen, maken wij die meestal zelf’, vertelt Bert. ‘Het is moeilijk om een fotograaf op zo’n korte tijd vast te krijgen’, vult Heidi aan. ‘Je kan niet reserveren of de afspraak op voorhand regelen. Een trouwdatum bijvoorbeeld staat al langer vast.’ Daarnaast is het niet eenvoudig om iemand te vinden die het wil doen. Het zijn altijd zeer emotionele aangelegenheden. ‘Heel wat fotografen hebben daar een probleem mee’, zegt Bert.

Bij het maken van een rouwreportage zijn er heel wat elementen die een belangrijke rol spelen. ‘Ik heb zelf ondervonden dat de manier waarop je een overledene fotografeert heel belangrijk is’, verklaart Bert. ‘Als iemand een wondje heeft, neem je de foto vanuit een andere hoek. Ook de belichting is van cruciaal belang.’ Bert en Heidi maken verscheidene beelden die ze eerst zelf selecteren en dan aan de familie tonen.

Natuurlijk licht

In de kerk moet de fotograaf zo ongestoord en onopgemerkt mogelijk blijven uit respect voor de nabestaanden. ‘Je ziet dikwijls fotografen op een trouwfeest die echt de familie in de kijker zetten, maar dat is bij een rouwreportage helemaal niet de bedoeling’, zegt Bert. ‘Het is en blijft een uitvaart’, voegt Heidi er nog aan toe. Zo maak je best geen gebruik van flitsen. ‘Ik vind natuurlijk licht ook nog steeds het mooist’, meent Bert.

Inzoomen op de rouwenden doe je eveneens niet. ‘Als er een BV gestorven is en ik zie dan foto’s van familieleden in de krant, dan denk ik vaak dit is toch echt niet nodig.’ Het is beter dat je de familie langs achter fotografeert. Als er iemand vooraan komt lezen dan kan je die persoon wel in het aangezicht fotograferen.

‘Je hebt mensen die bewust een foto van het lichaam willen, maar de meeste mensen leggen die foto weg totdat ze er ooit eens behoefte aan hebben’, vertelt Heidi. ‘Foto’s in de kerk daarentegen, dat is iets anders. Die worden wel eens vlugger bekeken naar aanleiding van een verjaardag bijvoorbeeld.’

Gesloten envelop

Na de uitvaart worden de beelden op een USB-stick gezet of op een CD gebrand. Daarna worden de foto’s op de camera onmiddellijk gewist. ‘Ik zou niet willen dat foto’s van lichamen die hier ooit gelegen hebben in verkeerde handen terecht komen of op het web verschijnen’, zegt Heidi bezorgd. ‘Het is veel te delicaat en persoonlijk.’

Het komt vaak voor dat de beelden niet eens worden bekeken. ‘Zo zit nu eenmaal een rouwproces in elkaar. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Sommige mensen koesteren die foto’s in een gesloten envelopje’, vertelt Heidi. ‘Dat is nog het laatste tastbare dat ze van die persoon hebben.’ Voor andere mensen kan het een hulpmiddel zijn bij het rouwen. ‘Zelfs een half jaar na de begrafenis kan je er soms toch nog behoefte aan krijgen’, zegt Bert. ‘Het kan enige steun bieden.’

Bron: Het Nieuwsblad